Baudouin (28) roeide de Atlantische Oceaan over en maakt zich op voor nieuw avontuur

Zijn lange baard en dito haren geven enigszins weg dat er een avonturier in Baudouin de La Rochefoucauld schuilt. In de eindejaarsperiode van vorig jaar deed de 28-jarige Baudouin iets dat nog maar een 1.500-tal anderen hem ooit hebben voorgedaan: al roeiend de Atlantische Oceaan oversteken.

Voorproefje
Vanuit zijn ouderlijke woning in de Kerkveldstraat blikt Baudouin met veel plezier terug op zijn fysieke krachtmeting en mentale beproeving. Het idee waar hij al jarenlang op zat te broeden, werd werkelijkheid. ‘Acht jaar geleden zag ik er een video over op YouTube. Roeien had ik toen nog nooit gedaan, maar ik heb altijd al enorm van de zee gehouden. Het idee voor de oversteek zat in mijn hoofd, maar daar bleef het bij. Tot iemand me een link doorstuurde van een roeiwedstrijd van Barcelona naar Ibiza. Dat wou ik zeker eens proberen. Ik legde het voor aan Juan, een vriend uit Sint-Truiden, die niet opkijkt van een sportieve inspanning meer of minder. Hij ging direct akkoord, maar zei er wel meteen bij, dat het maar een voorproefje zou worden van een veel groter avontuur: de Atlantische oversteek. Ik was wat voorzichtiger en wachtte af hoe het roeien in Spanje me zou vergaan. We waren met drie, dus dat betekende 18 uur per dag roeien. We hebben de wedstrijd gewonnen, al moet ik er bij zeggen dat er maar vier boten waren. Belangrijker was dat het gevoel tussen ons goed zat.’

Zowel voor Baudouin als Juan was het kristalhelder. Ze zouden zich aan de Atlantische oversteek wagen. Het duo zocht daarvoor nog twee andere sportievelingen met een hoekje af. ‘Ik dacht meteen aan mijn neef Joachim, die ooit op heel hoog niveau in Brazilië heeft geroeid, maar er plots genoeg van had en zijn roeicarrière voor bekeken hield. Twee seconden heeft hij geaarzeld, om nadien volmondig in te stemmen.’ Roeier nummer vier is Jean-Pierre geworden. ‘Met hem heb ik nog op internaat gezeten, maar we waren elkaar wat uit het oog verloren. Ervaring in het roeien had hij niet, maar hij wou absoluut meedoen.’

De samenstelling van het team was rond, de voorbereiding kon beginnen. ‘Er kwam best veel bij kijken. Een boot zoeken, maar ook de nodige fondsen bij elkaar krijgen. Voor het huren van de boot, transportkosten, eten, noem maar op. Een deel hebben we uit eigen zak betaald. Zo wisten we meteen waarvoor we gingen werken. Daarnaast hebben we een beroep gedaan op sponsors. Op de valreep hebben we nog iemand extra kunnen overtuigen. Dat was nodig, want anders hadden we niet kunnen vertrekken. Logistiek waren we er klaar voor, en fysiek ook. De laatste drie maanden voor het vertrek zat ik vier tot vijf keer per week in de fitness om de armspieren, de romp en de onderrug te versterken. Uren heb ik er geroeid. In de anderhalve week voor de start zijn we in Gran Canaria vaak de zee in gegaan om gewoon te raken aan roeien in open water. En we kweekten op die manier een goeie eeltlaag op onze handen. Mentaal hebben we ons ook goed voorbereid, onder meer door met andere atleten en avonturiers te praten, maar ook met elkaar. Goed communiceren is de basis. Weet je, de helft van de mensen die zoiets samen onderneemt, praat nadien nooit meer tegen elkaar. Dat wilden we kost wat kost vermijden.’

Het viertal vertrok op 8 december van vorig jaar, om 54 dagen later veilig en wel aan te komen op het eiland Barbados. ‘Het is zwaar geweest, maar ook immens geweldig’, aldus Baudouin. ‘De eerste weken legden we minder afstand af dan gedacht. Dat had te maken met de wind en het gewicht van de boot. Het zag er op een bepaald moment naar uit dat we er zeventig dagen zouden over doen. Dat was uiteindelijk niet het geval. Het was een unieke ervaring. Het was echt machtig, met ons vieren in een boot en met rondom ons alleen maar water. Verschillende keren zijn dolfijnen ons komen opzoeken, al bleven ze nooit echt lang. We gingen maar aan 10 kilometer per uur vooruit, we waren niet interessant genoeg voor hen. (lacht) Twee keer hebben we walvissen gespot. De ene keer ging het om een groepje van drie, die zijn zeker tweeëneenhalf uur bij ons gebleven. De andere keer was midden in de nacht. Ik was aan het slapen toen iemand van de anderen me wekte. Wat ik toen zag, was adembenemend. Twee walvissen, met de maan in de achtergrond. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Of we ook schrik hebben gehad? Niet echt. We wisten dat we over een goede boot beschikten met een degelijke gps en een tracking-systeem. We zaten vast met een harnas. En mocht er iets gebeuren, dan kon er binnen de dag hulp ter plaatse zijn. De laatste 15 jaar zijn er bij de oversteken van de Atlantische Oceaan ook maar twee doden gevallen. We hebben op Baudouin (28) roeide de Atlantische Oceaan over en maakt zich op voor nieuw avontuur ‘Ik roeide zelfs al slapend’ Linkebekenaar Baudouin de La Rochefoucauld heeft het avontuur van zijn leven beleefd. Samen met drie andere twintigers stak hij in een roeiboot de Atlantische Oceaan over. Meer dan vijftig dagen was het viertal weg van de bewoonde wereld. ‘Onze prioriteit was om na zo’n intens samenzijn nog vrienden te blijven, en dat is zeker gelukt’, zegt Baudouin, die zich intussen opmaakt voor een nieuwe, unieke belevenis. MENSEN met een passie 5 geen enkel moment gevreesd voor ons leven.’ De avonturiers waren dan wel nooit in levensgevaar, ze maakten wel kennis met slaaptekort. ‘Om de twee uur wisselden we de roeibeurten af. Ik dacht dat mijn lichaam daar op de duur wel aan gewoon zou raken, maar niet dus. Ik had het enorm moeilijk met altijd opnieuw wakker te moeten worden. Enkele keren heb ik zelfs al slapend geroeid. Heel vreemd. De andere roeiers merkten het eerst zelfs niet, tot ik onzin begon uit te kramen waardoor duidelijk werd dat ik aan het dromen of aan het hallucineren was.’

Het einde van de tocht zorgde bij Baudouin voor een mix van emoties. ‘We waren blij en opgelucht. Maar we vonden dat de wereld waar we opnieuw deel van uitmaakten, zo snel ging. Dagen aan een stuk gingen we 10 kilometer per uur, waardoor de snelheid van bijvoorbeeld een wagen heel raar aanvoelde. We hadden het gevoel dat de wereld had stilgestaan tijdens ons avontuur, maar dat was niet zo. Tijd om onze familie en vrienden te missen was er niet, maar het weerzien was wel heel intens. We zijn allemaal nog vrienden vandaag, en dat ondanks het feit dat we heel dicht bij elkaar geleefd hebben. Privacy was er niet, je op je gemakje wassen of in alle rust je behoefte doen, dat ging natuurlijk niet. Op momenten dat je moe bent en pijn hebt, is een naakte leeftijdsgenoot in de achtergrond het minst van je zorgen, geloof me. Nu zien we elkaar, logischerwijs, veel minder. Dat komt omdat we ver van elkaar wonen. We horen elkaar wel veel.’

Film op Netflix?
De bedoeling is dat het avontuur van het viertal nog in een film wordt gegoten. ‘Een filmmaker heeft ons voor en na de tocht gevolgd, en we hebben zelf veel gefilmd in de boot. We willen mensen tonen waarom we het gedaan hebben en hoe we dit alles, als niet professionele avonturiers, hebben beleefd. We hopen stiekem dat we er Netflix mee halen, we zien wel.’

Na zijn terugkeer had Baudouin enkele maanden nodig om te bekomen, maar hij is nu met een nieuw avontuur bezig. ‘Ik ben gevraagd om als zesde crewlid op een 33 meter lange catamaran mee de wereld rond te varen. Onafgebroken én in de omgekeerde en veel moeilijkere richting dan gebruikelijk. Op die manier is het nog nooit gedaan. Het zou 100 dagen duren, en het vertrek is momenteel gepland in december in Spanje. Ik ben onder meer meegevraagd om die hele belevenis in beeld te brengen. En ook omdat ze nu wel weten dat ik het even kan uithouden op het water. Ik verwacht nog indrukwekkendere dingen te zien dan tijdens de Atlantische oversteek. Ik kijk er echt naar uit.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: Tine De Wilde
Uit sjoenke mei 2025