Een eigen zaak starten tijdens de coronapandemie, weinigen durfden het aan. Jan Verhaert (49) deed dat wel in hartje Linkebeek. In september 2020 nam hij het vorige restaurant O Tire-Bouchon over aan de Dapperensquare. Met succes, want de bekroningen volgden elkaar in sneltempo op. De recensenten van gids Gault& Millau beloonden Verhaert eind 2021 met een 13 op 20, en deden er minder dan een jaar later nog een half punt bij. De Michelingids deelde een Bib Gourmand uit. Dat wil zeggen dat je voor zowel prijs als kwaliteit goed zit bij Monsieur V.

Van Saint-Tropez tot Linkebeek

Dat Verhaert meteen hoge ogen gooit, is het gevolg van hard werk en jaren ervaring. Hij groeide op in Mechelen en toonde al op jonge leeftijd interesse in eten en gastronomie. ‘Als kleine jongen roerde ik al mee met mijn moeder in de potten’, vertelt Verhaert. ‘Ik volgde een gewone middelbare schoolopleiding. De universiteit bleek niets voor mij. Op mijn twintigste schreef ik me daarom in voor de hotelschool in Namen. Dat waren twee fijne jaren waarin ik veel praktijkervaring opdeed. Daarna trok ik naar Frankrijk en werkte ik in een driesterrenrestaurant in de buurt van Dijon. Nadien draaide ik een seizoen mee in SaintTropez. Daar heb ik leren werken. Dat bleek handig toen ik terugkeerde naar hier en in de keuken stond van sterrenzaak La Maison du Cygne op de Grote Markt in Brussel. Op een succesvolle dag handelden we vijfhonderd couverts af. Later werkte ik even voor een wijnhandelaar. En van 2006 tot 2010 baatten mijn vrouw en ik een restaurant uit, in Sint-Job in Ukkel.’

Nadien bleef Verhaert actief in de restaurantwereld. In opdracht van een Frans bedrijf bezocht hij chef-koks als culinair adviseur in Europa en daarbuiten. Door de coronapandemie kwam daar abrupt een einde aan. ‘Ik werd technisch werkloos. Daardoor had ik tijd om na te denken over mijn professionele loopbaan. De tijd was rijp om een eigen restaurant te openen. Door het spijtige overlijden van de chef van O Tire-Bouchon stond het restaurant leeg. Ik was hier meermaals gaan eten en vond het altijd gezellig en lekker. Dat wou ik verderzetten. De situatie was anders in vergelijking met het restaurant in Sint-Job. Dat was veel groter en we kenden weinig mensen. In Linkebeek zijn we ingeburgerd. Onze kinderen gingen hier naar school en we wonen vlakbij in Beersel. Dichtbij huis werken is zalig. Ik verlies geen tijd door in de file te staan.’

‘Een restaurant runnen is hard werken’

Maar het begin was niet evident tijdens de coronapandemie. ‘Van december 2020 tot mei 2021 boden we takeaway aan. Onze koelkasten zaten wel altijd vol. We maakten reclame via Facebook. Mensen waren benieuwd naar de nieuwe zaak, en veel andere restaurants waren er niet in de buurt. Daarna mochten we voor het eerst klanten ontvangen, maar enkel op het terras. Het was een beetje frustrerend dat we de mensen niet binnen mochten laten.’

Twee jaar na de opening gaat het nog altijd goed. ‘Ik ben tevreden met mijn beslissing om een eigen zaak te starten. Het restaurant zit vaak vol. In het begin deed ik ook op zondag open, maar omwille van mijn gezin ben ik daarmee gestopt. Een restaurant runnen is hard werken. Ik begin om 7 uur en stop niet voor 22 uur. Er komt meer bij kijken dan enkel eten maken. Als zaakvoerder moet ik ervoor zorgen dat er voldoende geld binnenkomt om het personeel en alle facturen te betalen. Gelukkig heb ik een vast energiecontract, maar de lonen en voedingsprijzen zijn ook gestegen. Op de kwaliteit van mijn producten bespaar ik niet. Ik kies ook bewust voor lokaal. Tijdens het seizoen haal ik mijn groenten bij Cycle Farm in Linkebeek, mijn varkensvlees komt van bij Hoeve Cuvry uit Dworp. En voor mijn wijnen ga ik niet verder dan Italië. Er is genoeg lekkers in eigen streek, en het helpt onze ecologische voetafdruk te beperken.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke februari 2023