Luc Tack opende nieuwe bakkerij Gontran op Gemeenteplein

Sinds december vind je op het Gemeenteplein de nieuwe bakkerij Gontran, vernoemd naar de bakker zelf. Maar Gontran zal je niet snel in de zaak aantreffen. Zijn vader Luc houdt de bakkerij open. ‘Onze zoon zit bijna dag en nacht in het atelier in ’s Gravenbrakel, waar we ook een bakkerij hebben’, vertelt Luc. ‘Samen met een bakkersgast maakt hij er alles wat we in onze twee bakkerijen aanbieden.’

De broden, koffiekoeken en het gebak naar Linkebeek brengen en uitstallen, is een van de vele taken van Luc. ‘In ’s Gravenbrakel laad ik alles in een koelwagen. Dan rijd ik naar Linkebeek. Ik zorg ervoor dat alles netjes in de bakkerij ligt vooraleer ik om zeven uur ‘s ochtends de deuren open’, vertelt Luc. ‘Overdag bedien ik de klanten samen met één of meerdere jobstudenten. Je kan ook ter plaatse iets eten of drinken. Om zes uur ’s avonds sluit ik de bakkerij en begin ik op te ruimen. Nadien rijd ik opnieuw richting ’s Gravenbrakel. Rond 22 uur ga ik slapen en om 3 uur ’s nachts sta ik weer op.’

Een familiezaak

Voor de hele familie Tack zijn het lange dagen en korte nachten. ‘Het enige wat mijn zoon doet, is werken en slapen’, lacht Luc. ‘Ook voor mijn vrouw Priscilla en mijn schoondochter, die samen de bakkerij in ’s Gravenbrakel openhouden, is het zwaar. Voor mij ook. Vijf uur slapen begint door te wegen, zeker op mijn leeftijd. De bakkerij is dicht op maandag en dinsdag, maar maandagavond beginnen al de eerste voorbereidingen. We werken artisanaal, waardoor de bereidingstijden langer zijn. Het deeg en de pudding moeten langer rusten.’

Maar klagen doet Luc niet. ‘We zijn gepassioneerd, anders hou je dit niet vol. Het is het waard. We willen Gontran graag helpen met het realiseren van zijn droom’, zegt Luc. Dat Gontran ooit een bakkerij zou openen, stond in de sterren geschreven. Vanaf zijn tiende stond hij al in de keuken te bakken en te koken. Op zijn vijftiende begon hij met zijn bakkersopleiding en werkte hij in een bakkerij als student. Hij bleef zich bijscholen en mag zich nu ook banketbakker, chocolatier en glacier noemen. ‘Bijna bij alle wedstrijden werd hij de winnaar.’

‘Twee jaar geleden namen we een bakkerij over in ’s Gravenbrakel. Die wordt al honderd jaar van vader op zoon doorgegeven. Voordien was Gontran bezig als banketbakker voor evenementen en traiteurs. Toen de bakkerij opende, toverden we de garage aan onze woning in Woutersbrakel om tot een atelier. We hielpen toen al veel mee. We hadden een foodtruck waarmee we op de markten van Waterloo, Rixensart, Genval en Linkebeek stonden.’

Terug naar Linkebeek

Voor de familie Tack was Linkebeek geen nieuwe omgeving. ‘Mijn vrouw is van Linkebeek afkomstig, dus we kenden het hier’, zegt Luc. ‘Daarom wilden we hier ook graag op de markt komen staan. De Linkebekenaren hebben ons op die manier leren kennen, al was het nooit de bedoeling om hier een tweede bakkerij op te starten. Tot we merkten dat er op het Gemeenteplein een voormalige snackbar te koop stond. Een buitenkans die we niet konden laten liggen. Omwille van de coronapandemie werd de wekelijkse markt op donderdagnamiddag stopgezet, maar ze is niet opnieuw opgestart. Onze naamsbekendheid maakte dat mensen vlotter de weg naar onze nieuwe bakkerij vonden. Dat we in december begonnen, maakte de opstart moeilijker. Het is een periode waarin mensen veel taart en gebak kopen, maar ze spelen dan op veilig en kiezen voor hun vertrouwde bakker. Nu beginnen de zaken goed te draaien. De mond-tot-mondreclame doet haar werk.’

Versterking is welkom, maar die vinden is gemakkelijker gezegd dan gedaan. ‘We krijgen hulp van jobstudenten, maar in Linkebeek kunnen we nog een vaste kracht gebruiken die iedere dag kan komen zodat ik tussen de opening en sluiting wat kan rusten. We zoeken een verantwoordelijk iemand die indien nodig kan overnemen. Het is meer dan enkel brood in zakken stoppen’, zegt Luc. ‘Alleen reageert er voorlopig niemand op onze oproep. Hoe dat komt weet ik niet. Misschien willen ze meer loon. We willen iemand die ook Nederlands kan, want we willen Nederlandstalige klanten helpen in hun eigen taal. Maar als we kandidaten informeren over die vereiste, haken ze af. Gelukkig hebben we een nicht die Nederlands kan en vaak inspringt. Ook Gontran zoekt iemand voor in het atelier, maar dat verloopt even moeizaam. Mensen die bereid zijn om ’s nachts te werken zijn moeilijk te vinden. Zelfs mensen die opgeleid zijn tot bakker werken liever in een supermarkt. Daar kunnen ze overdag werken voor hetzelfde loon.’

Voor Luc wordt het dus nog even op de tanden bijten. ‘De opstart twee jaar in goede banen leiden, dat is de bedoeling. Ik ga dit geen tien jaar doen. Mijn vrouw en ik zijn destijds gestopt met ons restaurant omdat we geen leven meer hadden. Dat is nu opnieuw zo’, lacht Luc. ‘Spijt hebben we niet. We vinden het belangrijk dat Gontran niet met de verkoop en administratie bezig moet zijn. Dat is een zorg minder. En ik werk graag in het kleine Linkebeek. Hier heerst een dorpsgevoel. De inwoners zijn open, warm en slaan een praatje.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke april 2023