Gemeenschapskrant

Medeoprichtster Carine Ermans over Théâtre du Tilleu

07/02/23

Kinderen in de wondere wereld van de verbeelding laten binnentreden. Het is een passie die Carine Ermans en haar echtgenoot Mark Elst al meer dan 40 jaar delen. En die hen dreef om in 1981 Théâtre du Tilleul op te richten.

© Tine De Wilde

Vanwaar de naam Théâtre du Tilleul?

Carine Ermans: ‘Die naam gaat terug naar onze eerste twee theaterstukken. Daarin speelden we nog met poppen die uit zacht lindehout (tilleul) gesneden waren. Na die twee voorstellingen veranderden we van koers en gingen we richting schaduwtheater. Vanaf toen werkten we niet langer met poppen uit hout, maar wel uit karton of perkament. De naam Théâtre du Tilleul hebben we echter behouden. Een linde is dan ook een prachtige boom.’

Schaduwtheater. Wat is dat precies?

‘Het concept is heel eenvoudig. Je hebt een lichtbron en een canvas nodig. Alles wat tussen het licht en het scherm geplaatst wordt, verschijnt als schaduw voor de kijker die zich aan de andere kant van het scherm bevindt.’

‘Schaduwtheater is een van de oudste theatervormen. Het bestond al 2.000 jaar voor Christus en zou gelinkt geweest zijn aan rituelen om de geesten van de overledenen op te roepen. Voorstellingen konden een hele nacht duren. Een orkest begeleidde de schaduwkunstenaar achter het scherm en de lichtbron bestond uit vuur of olielampen. Het moet een magische ervaring geweest zijn.’

‘Maar ook vandaag heeft schaduwtheater nog altijd iets magisch. Dankzij de techniek kun je sprookjesachtige en denkbeeldige werelden oproepen. Een giraf die een auto bestuurt? Een kleine jongen die wegvliegt? Een draak die een prinses opeet? In schaduwtheater is het allemaal mogelijk. Met echte acteurs zou dat een pak moeilijker zijn.’

Le Bureau des Histoires is een van jullie bekende stukken. Waarover gaat het?

‘Het Bureau bestaat uit vier ijverige medewerkers die een levensbelangrijke opdracht hebben. Ze beantwoorden en volgen de oproepen op van mensen die ’s nachts bellen, omdat ze voor het slapengaan een verhaal willen horen.’

‘We kennen allemaal het ritueel waarbij we kinderen verhalen voor het slapengaan voorlezen. Welnu, voor Le Bureau des Histoires is dit een topprioriteit, zowel voor kinderen als volwassenen. Ze doen er dan ook alles aan om verhalen met humor, spanning, poëzie en tederheid tot leven te brengen.’

In welke mate denk je dat theater ons kan helpen om gelukkigere mensen te worden?

‘Ik zou hier niet het woord ‘gelukkiger’ gebruiken, maar wel ‘gevoeliger’ en ‘bewuster’. Sterke verhalen die door echte mensen gebracht worden, kunnen je raken. Ze kunnen je verbeelding prikkelen, je aan het dromen zetten, en je naar andere oorden brengen. Plekken waar je de lelijkheid van onze wereld vergeet en zelf een nieuwe wereld kunt creëren.’

Over welke onderwerpen zou jij nog graag theaterstukken schrijven?

‘Er zijn al veel kinder- en jeugdboeken die me geïnspireerd hebben. Ik geloof sterk in de kracht van verhalen. Met schaduwtheater bevinden we ons in een wereld van beelden die niet realistisch zijn. Het is een beetje alsof we de hele tijd zeggen: let op, dit is een verhaal. Zo creëren we afstand. En dat maakt het mogelijk om het over ernstige thema’s zoals eenzaamheid en oorlog te hebben, op een manier dat het voor de toeschouwer een bevrijdend effect heeft.’

Zijn er bepaalde actuele thema’s waarmee je nog iets zou willen doen?

‘De migratiekwestie ligt me nauw aan het hart. Zelf heb ik al meerdere migranten ontmoet. En dat waren bijna altijd ontmoetingen die me als mens verrijkt hebben. In mijn stuk zou ik dan ook de schoonheid en rijkdom die uit het contact met andere culturen kunnen voortvloeien willen benadrukken. Liefde voor de natuur is nog een thema waarmee ik een sterke band heb. Alleen ben ik er nog niet uit hoe we dat onderwerp de vorm van een theaterstuk zouden kunnen geven.’

Hoe ben je in Linkebeek terechtgekomen?

‘Linkebeek en omstreken maakten al op jonge leeftijd deel uit van mijn leven. Als jong meisje ging ik naar school in Verrewinkel en later in Ukkel. Wij beleefden het grootste plezier als we uit de school konden ontsnappen om de bosjes van Verrewinkel en talloze paadjes te verkennen. Toen we iets ouder waren, vonden we het zalig om op het gemeenteplein rond te hangen. Of nog beter, om in de kleine straatjes die naar de taverne Le Moulin Rose leidden een jongen te kussen. (lacht) Toen we in 1989 een huis zochten, zeiden Mark en ik: ‘Laten we eens zoeken in onze favoriete gemeente, Linkebeek.’ En we hadden geluk. We hebben ons huis hier gevonden.’

Ben je het ermee eens dat Linkebeek een vruchtbare bodem voor artistieke zielen biedt?

‘Ik denk het wel. Ik heb Linkebeek altijd leuk gevonden, onder meer omwille van de kunstenaars die hier woonden. Als ik zie welke initiatieven mensen hier nemen om mooie en vaak ook artistieke projecten van de grond te krijgen, dan kan ik haast niet anders dan tot de conclusie komen dat Linkebeek creatieve geesten stimuleert. Maar laten we niet vergeten dat vooral de inwoners zelf daarvoor zorgen. Zij brengen heel wat projecten tot leven en doen dat vaak op vrijwillige basis. Wat meer ondersteuning vanuit politieke hoek zou welkom zijn.’

Stel dat je gevraagd wordt een stuk over Linkebeek te maken, wat zou je dan vooral in beeld brengen?

‘De bloementuin. Ik kan me een van onze voorstellingen op die plek perfect voorstellen. Die tuin is een prachtig project, opgericht door een sprookjesvrouw met de naam Dame Pascale. In het bloemenveld kan je de meest diverse bloemen bewonderen en plukken. Afhankelijk van de grootte van je boeket stort je een bedrag in de spaarpot. Maar je kan er ook gewoon op een bankje zitten en genieten van het landschap van deze sprookjesachtige tuin.’

En als je in dat stuk ook een van je favoriete quotes zou integreren, welke zou je dan kiezen?

Parce que c’était lui, parce que c’était moi.’ Het is een citaat van de filosoof Michel de Montaigne, waarmee hij een belangrijke sleutel voor vriendschap ‘Omdat jij jij bent, en ik ik ben.’ Ik stel me voor dat Dame Pascale, de koningin van de bloementuin, die woorden tegen een pioen zegt terwijl ze haar bloemen water geeft. Voor mij gaan die woorden over wederzijds respect. Over respect tussen mens en natuur. Maar ook over respect tussen partners. Ik draag ze graag op aan Mark, mijn levensgezel en medeoprichter van Théâtre du Tilleul.’

Tekst: Nathalie Dirix
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke februari 2023

Meer nieuws

  • Gemeenschapskrant
    Tributeband The Eagles Legacy

    The Eagles Legacy, tributeband in spijkerbroek

    19/04/24

    Wil je nog eens nostalgisch wegzwijmelen bij klassiekers als ‘Hotel California’, ‘One of these nights’ of ‘Desperado’, maar je wil niet afzakken naar Nederland? Dan biedt The Eagles Legacy kort bij huis een leuk alternatief.

  • Gemeenschapskrant

    De twee kanten van Genesis en Genesis Project

    16/03/24

    Met de tournee ‘Two Sides Live’ wil de Nederlandse tributeband Genesis Project zijn publiek verruimen. Door de songs van zowel Peter Gabriel als Phil Collins te spelen hopen ze meer dan alleen de vergrijzende fans aan te spreken. ‘Het originele bronmateriaal blijft heel belangrijk voor ons.’

  • Gemeenschapskrant
    Teppe Daniëls en Lennert De Groote van Linkelab

    Liefde voor gamen en technologie in LinkeLab

    05/03/24

    Met LinkeLab heeft GC de Moelie sinds kort een ruimte waar liefhebbers van gamen en technologie zich helemaal thuis kunnen voelen. Initiatiefnemers Teppe Daniëls en Lennert De Groote zijn tevreden met hun eigen stek. ‘Een vaste plek in de Moelie is cruciaal voor ons werk.’