Pierre Cornelis, voorzitter van de kerkfabriek

Acht jaar geleden werd je voorzitter van de kerkfabriek van Linkebeek. Wat bracht je ertoe om die verantwoordelijkheid op jou te nemen?

Pierre Cornelis: ‘Ze hebben mij toen de vraag gesteld, omdat het team rond de vorige voorzitter, Arnaud della Faille, vond dat het tijd was om de fakkel door te geven. Zij hadden overigens schitterend werk geleverd. Zowel de restauratie van het dak als die van de glasramen zijn realisaties die volledig op hun conto geschreven mogen worden.’ ‘De vraag kwam op het moment dat ik net met pensioen was. Ik had tijd, en kon moeilijk weigeren, gezien mijn grote liefde voor Linkebeek en zijn verleden. Het is toch een fantastische gedachte dat hier, op de heuvel waar nu de kerk staat, duizend jaar geleden al mensen een dorp hebben gesticht. Wat begon als een eenvoudige observatietoren om de Vikings in de gaten te houden, groeide uit tot een plek die bescherming en geborgenheid bood.’ ‘Later werd op die plaats een kapelletje herbouwd tot een kleine romaanse kerk. In de vijftiende eeuw volgde een uitbreiding in gotische stijl en in de achttiende eeuw kreeg het gebouw een neoklassieke uitstraling en een nieuwe toren. Voor mij is het belangrijk dat we met zorg omgaan met een monument dat zo’n rijke geschiedenis draagt. Daarom heb ik volmondig ‘ja’ gezegd. Vandaag vorm ik samen met vier anderen het bestuur van de kerkfabriek. Wij zetten ons in voor het behoud ervan.’

Wat zijn de belangrijkste taken van de kerkfabriek?

‘Het begrip kerkfabriek gaat terug tot de tijd van Napoleon, die in een concordaat met de Kerk de organisatie van parochies vastlegde. Zo moest elke gemeente beschikken over minstens één parochie én een kerkfabriek. De kerkfabriek kreeg de opdracht om het patrimonium van de kerk te beheren en de organisatie van de erediensten te ondersteunen.’ ‘Concreet betekent dit dat wij erop toezien dat het kerkgebouw goed wordt onderhouden, verwarmd en, waar nodig, gerestaureerd. Daarnaast dragen we zorg voor een degelijk financieel beheer van alle inkomsten en uitgaven die verbonden zijn aan het onderhoud en de werking van zowel de kerk als de kerkfabriek.'

Je hebt vele jaren als magistraat gewerkt, eerst als procureur en later als rechter bij het hof van cassatie. Wat neem je uit die juridische loopbaan mee in je rol als voorzitter van de kerkfabriek?

‘Ik heb altijd veel belang gehecht aan de manier waarop een zaak wordt behandeld. Er zijn overal, ook bij gerechtshoven, grote en kleine zaken. Die kleinere zaken verdienen evenveel aandacht als grote en mediagenieke dossiers. Die ingesteldheid neem ik ook mee in mijn rol als voorzitter van de kerkfabriek. Voor mij is evenwichtigheid het sleutelwoord. In het Frans zeggen ze dat mooi: de manière équitable. Iedereen, en elke situatie, verdient een correcte en respectvolle behandeling.’

Wat zie je als de grootste uitdagingen waar de kerkfabriek vandaag voor staat?

‘De kerk en de pastorij zijn twee beschermde monumenten die onder ons beheer vallen. Het duurzame beheer van die gebouwen is dan ook een prioriteit. De stenen buitengevels van de kerk zijn aangetast door luchtvervuiling en moeten dringend gerestaureerd worden. Ook het houten meubilair van de kerk en andere waardevolle voorwerpen zijn toe aan restauratie.’ ‘Het heeft ons tien jaar gekost om de nodige toelatingen en subsidies te verkrijgen, maar gelukkig ziet het ernaar uit dat we volgend jaar eindelijk met de werkzaamheden kunnen starten. En dat is geen moment te vroeg, want de toestand van de gevels is in de tussentijd aanzienlijk verslechterd.'

Wat betekent de kerk van Linkebeek voor jou?

‘Voor mij is het een plek waar God aanwezig is en waar ik innerlijke rust vind. Onze kerk is me bijzonder dierbaar, ook omdat ze verbonden is met het Gulden Boek dat hertog Karel de Stoute in 1467 aan Linkebeek schonk. Volgens de overlevering schonk hij het boek na een bedevaart naar de kerk van Sint-Sebastiaan, de patroonheilige tegen de pest. Hij deed dat uit dankbaarheid omdat hij gespaard bleef van ziekte. ’‘Hij beloofde ook een Broederschap van Sint-Sebastiaan op te richten, wat hij effectief deed. Het Gulden Boek diende als register voor de pelgrims die tot die broederschap toetraden of de kerk bezochten. Door zijn naam eraan te verbinden, gaf Karel de Stoute extra prestige aan de bedevaartplek én aan Linkebeek zelf.’

‘Voor mij is het belangrijk dat we met zorg omgaan met een monument dat zo’n rijke geschiedenis draagt’

(Pierre toont een perkamenten boek met lederen kaft (zie foto), en blijft stilstaan bij een miniatuur waarin Karel de Stoute al biddend in de kerk van Linkebeek is afgebeeld. Uit de tekst blijkt ook dat zijn moeder en dochter de kerk bezochten.)

'In 2021 werd het boek tentoongesteld op een internationale expositie in de Hospices de Beaune, in Bourgondië. We waren trots dat ons werk deel mocht uitmaken van deze tentoonstelling. Tegelijk waren we ons bewust van het risico dat blootstelling aan licht inhoudt voor de originele miniaturen. Daarom hebben we besloten om een reproductie van de miniaturen op perkament te laten maken, zodat ze in een beter leesbare staat aan het publiek kunnen worden getoond.’

Hoe kijk je naar ouder worden?

'Ouder worden heeft zeker niet alleen nadelen. Je bouwt door de jaren heen een schat aan ervaring op, wat je helpt om sneller tot diepere inzichten te komen. Bovendien zie je je familie groeien, wat enorm veel vreugde brengt. Kinderen en kleinkinderen houden je betrokken bij het leven en bij de tijdsgeest. Wat voor mij echt essentieel is: blijven bijleren. Dat is volgens mij de beste manier om een jonge oudere te blijven.’ (lacht)

Welk levensinzicht heeft voor jou veel waarde?

‘Respect is de basis van elke beschaving. Iedereen verdient respect, zonder uitzondering. Dat begint bij beleefd en attentvol met elkaar omgaan. Alleen al door iemand op een respectvolle manier te benaderen, toon je dat je de ander ziet en ruimte wil geven. Als we elkaar met respect behandelen, wordt er zo veel meer mogelijk in onze samenleving.’

Welke waarde zou je willen doorgeven aan toekomstige generaties?

‘Ik vind het jammer dat het steeds moeilijker wordt om mensen te vinden die zich vrijwillig willen inzetten. Dienstbaarheid is nochtans een prachtige waarde. Iets kunnen betekenen voor anderen of voor de gemeenschap verrijkt je leven op een diepe manier. Het geeft zin en richting. Is dat niet waar het uiteindelijk om draait in het leven?’

Tekst: Nathalie Dirix
Foto: Tine De Wilde
Uit: sjoenke november 2025