Veerle Malschaert en haar innerlijke Pippi Langkous

Je suis Pippi is je achtste comedyshow in zestien jaar. Een stevig tempo voor een comedian.

Veerle Malschaert: ‘Nu je het zegt, ja (lacht). Ik doe het gewoon zielsgraag, mensen laten lachen en hen ontroeren. In de Rand rond Brussel kom ik trouwens nog liever dan elders. Het publiek is hier altijd heel enthousiast, zeker ook in de Moelie. Het is een heel fijne, kleine plek waar ik telkens opnieuw in de watten wordt gelegd. En dus probeer ik hetzelfde te doen voor de mensen die in de zaal zitten.’

Je nieuwe show is het slotstuk van een triptiek. Leg eens uit.

Malschaert: ‘Boegbeeld uit 2017 ging over het uiteenvallen van een gezin en het taboe rond emoties. Twee jaar later had ik het in Deel mij over eenzaamheid en verbinding. Je suis Pippi gaat over kiezen voor het leven en de positiviteit, ondanks alle shit.’

Waarom is dat kiezen voor het leven en de positiviteit voor jou zo belangrijk?

Malschaert: ‘Zeker in tijden als deze, waarin we van de ene crisis naadloos in de andere overgaan, is dat voor mij cruciaal. Het is mijn manier van leven en overleven. Ik ga altijd op zoek naar de hoop in de wanhoop en de vrijheid in de beperking, net als Pippi Langkous. Als de stront met bakken uit de lucht valt, probeer ik er al zingend door te lopen.’

Dat is een gave die lang niet iedereen bezit.

Malschaert: ‘Bij de ene lukt het inderdaad makkelijker om het positieve te zien dan bij de andere. Toch zit er een Pippi in iedereen. Door aan mijn publiek te tonen hoe ik die in mezelf bovenhaal, hoop ik mensen te inspireren. Het lukt mij niet altijd meteen, ook voor mij is het soms wroeten. Zeker als alleenstaande moeder met twee jonge kinderen die bijna altijd bij mij zijn. Ik loop dus voor alle duidelijkheid ook niet 100 % van de tijd high rond van contentement.’

Wanneer is het voor jou het moeilijkst om je innerlijke Pippi boven te halen?

Malschaert: ‘Ik kan soms echt gek worden van het huishouden, vooral dan van wat ik de herhaaldheid des huishoudens noem. Die eindeloze cirkel van opstaan, kinderen naar school brengen, kuisen, opruimen, boodschappen doen, kinderen weer van school halen, huiswerk, eten, slapen. Het plezier in de sleur zoeken is een flinke uitdaging. Ik maak dan eens de vaatwasmachine al dansend leeg en probeer zo de vrijheid te zoeken in mijn hoofd. Als dat dan lukt, is het een gelukzalig gevoel. Dan ben ik toch weer eventjes ontsnapt aan die herhaaldheid des huishoudens.’

Aandacht is ook een rode draad in je voorstelling. Waarom?

Malschaert: ‘Mensen vragen heel vaak mijn aandacht. Ik trek dat blijkbaar aan (lacht). Als ik in een speeltuin of park op een bankje ga zitten, dan komt er binnen de kortste keren iemand naar mij om iets te vertellen, ook al kent die persoon me van haar noch pluim. Of een kind wil zijn kunstjes net aan mij tonen en niet aan die tientallen andere ouders die wat verderop zitten. Wonderbaarlijk vind ik dat. Ook mijn kinderen, waar ik zielsveel van hou, zijn echte aandachtszuigers. Dat is soms dodelijk vermoeiend. Als ze er dan eens een paar dagen niet zijn, dan begin ik als een gek uit te gaan en af te spreken met vrienden. En die vragen natuurlijk ook mijn aandacht. Ik lap het mezelf dus telkens opnieuw (lacht). Tegelijkertijd vind ik mensen aandacht geven een van de mooiste dingen die er zijn. Aandacht krijgen, is me trouwens ook niet vreemd. Anders zou ik niet zo graag op een podium staan.’

Pipi en kaka duiken soms ook letterlijk op in het decor van je nieuwe show.

Malschaert: ‘Ik zit inderdaad in een soort cabine die af en toe dienst doet als toilet. Het toilet is een plek waar ik soms echt naartoe vlucht om even alleen te zijn. Ik denk dat veel ouders dat herkennen. Die paar minuutjes rust waar je zo naar kan snakken en van kan genieten. Tot weer een van de kinderen naar binnen stormt of in het beste geval aan de deur klopt en ‘mama’ roept, zodat je je veilige haven weer moet verlaten.’

Jouw genre wordt vaak omschreven als rake maar tegelijk troostende comedy. Past jouw nieuwe show bij die definitie?

Malschaert: ‘Ik denk het wel. Ik toon met veel humor alle kaka in mijn leven en dat van anderen, maar ook dat er in alles Pippi zit zolang je er maar hard genoeg naar op zoek gaat. Ik laat in de voorstelling zien hoe ik mezelf door miserie, kwaadheid of verdriet sleur, in de hoop dat het herkenbaar is en dat mensen er iets uit kunnen halen dat hen helpt om wat vaker fluitend door het leven te gaan. En als dat niet zo is, dan hebben ze hopelijk toch eens goed met mijn miserie kunnen lachen.’

Tekst: Tina Deneyer
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke september 2022