Christine Huybrechts (64) draagt haar hondenkapsalon Chris Dog over paar jaar over aan haar dochter
09/10/23
Christine Huybrechts (64) is aan haar laatste jaren als hondenkapster bezig. Als ze van één ding spijt heeft, is dat ze niet vroeger met de job is begonnen. En die job is meer dan honden wassen en knippen alleen. ‘Als we een ziek dier op de tafel hebben, vragen we het baasje met aandrang om naar de dierenarts te gaan.’
In een kleine maar gezellige ruimte op het gelijkvloers van de appartementsblokken langs de Alsembergsteenweg baat Christine Huybrechts (64) al bijna zeventien jaar haar hondenkapsalon Chris Dog uit. Een job met veel voldoening, zegt ze zelf. Al was het wel een late roeping. ‘Pas op mijn 47e ben ik begonnen met mijn studies’, vertelt Christine.
Wedstrijden
‘Ik ben wel altijd een dierenliefhebber geweest. Toen ik jong was, hadden we thuis een poedel. Mijn ouders hadden weinig tijd om ervoor te zorgen, dus ontfermde ik me erover. Mijn grootvader kocht voor mij een tondeuse en daarmee ging ik dan aan de slag. Mijn beroep heb ik er toen niet van gemaakt. Ik werkte als boekhouder en secretaresse in de autogarage van onze familie. Toen de zaak failliet ging, ben ik halftijds voor mijn man gaan werken. Die was met zijn eigen garage begonnen. Maar van de overheid moest ik nog halftijds iets anders gaan doen. Een opleiding volgen was een optie, en dat heb ik dan ook gedaan. In het tweede jaar van mijn opleiding ben ik hier mijn eigen zaak begonnen. Vlakbij huis, want ik woon langs de Grote Baan net over de gemeentegrens in Beersel. Ik kan te voet naar het werk, al komt mijn dochter Cyrielle me geregeld oppikken. Zij werkt intussen al elf jaar voor mij. Ze heeft gestudeerd om in de immobiliënsector te kunnen werken, maar dat bleek toch niet haar ding. En dus heeft ze ook een opleiding hondenkapper gevolgd. Ze is echt goed. Zo heeft ze verschillende wedstrijden in binnen- en buitenland gewonnen. Al haar bekers staan hier uitgestald in de zaak.’
Over enkele jaren bergt Christine haar scharen en tondeuses op. ‘Ik ga nog minstens twee à drie jaar verder doen. Sinds vorig jaar ben ik officieel met pensioen, maar ik wou nog niet stoppen. Ik doe het wel rustiger aan en werk niet meer zes volle dagen op zeven. Ik moet naar mijn lichaam luisteren. Hondenkapper zijn is best een intensieve job waarbij je de hele tijd moet rechtstaan. Het knippen van een hond neemt ongeveer een uur tot anderhalf uur in beslag, bij een grote poedel is dat zelfs meer dan dubbel zoveel. Mijn nek, schouders, rug en handen konden dat niet meer aan. Gelukkig is mijn dochter er. Zonder haar zou ik klanten moeten weigeren. Nu al moet je bij ons een maand wachten vooraleer je kan komen. We zijn druk bevraagd.’
Met hart en ziel
Ondanks de fysieke kwaaltjes doet Christine haar beroep nog altijd met hart en ziel. ‘Als ik van één ding spijt heb, is dat ik er niet vroeger mee begonnen ben. Ik haal nog altijd veel voldoening uit het mooi maken van een hond. We doen meer dan wassen, scheren en knippen alleen. We knippen ook de nagels bijvoorbeeld. Dierenartsen doen dat niet meer. Ook het haar in de oren en rond de ogen halen we weg. En als we zien dat de hond een teek of vlooien heeft, grijpen we in. We zijn opgeleid om teken weg te halen. En vlooien bestrijden we met een speciale shampoo. Soms moeten we doorverwijzen naar een dierenarts. Weet je, hondeneigenaars gaan doorgaans vaker naar een hondenkapper dan naar een dierenarts. En dus is het aan ons om bepaalde ziektes bij een dier te signaleren. Zo had ik hier ooit eens een vrouw wiens labrador al een maand bloedverlies had via de stoelgang. Ik heb haar toen ten sterkste aangeraden om dat niet zo te laten. Gelukkig kon de hond nog net behandeld worden. Anders had het arme beestje het niet overleefd. We hebben zo al verschillende honden van de dood gered. Ik heb zelfs al geweigerd om een hond te knippen en te wassen totdat de eigenaar ermee naar de dierenarts was geweest. We komen soms wat tegen.’
‘De tandhygiëne van sommige honden laat geregeld te wensen over. Ik heb meegemaakt dat een hond tanden verloor tijdens het knippen. Goed, dat zijn gelukkig wel uitzonderingen. Toch vind ik het belangrijk dat je als hondenkapper over een diploma beschikt. Wettelijk is dat niet verplicht. Iedereen kan morgen zijn of haar eigen hondenkapsalon openen. En zo zijn er velen die zonder of met weinig kennis een eigen zaak beginnen. Dat vind ik jammer, net omdat het toch belangrijk is om te weten of er iets scheelt met de hond die je op je tafel hebt. Wij hebben daarvoor zelfs speciaal een cursus gevolgd bij een dierenarts.’
Koekjeskast
Met de meeste van haar klanten heeft Christine een goede band opgebouwd. ‘Sommige klanten komen van ver. Vaak omdat ze verhuisd zijn en hier willen blijven komen. Toch ken ik eerder de honden dan de klanten bij naam’, lacht Christine. ‘De baasjes zijn er niet altijd bij als ik hun honden verzorg. Ze mogen zeker blijven, maar op voorwaarde dat de hond daardoor niet afgeleid is en stil blijft zitten. Zo heb ik al voorgehad dat een hond me in mijn keel heeft gehapt, gelukkig zonder erg. Dat kwam omdat de eigenares er toen uitzonderlijk bij was. In al die jaren ben ik nog maar twee keer gebeten, mijn dochter nog geen enkele keer. Als hondenkapper is het belangrijk dat je rustig bent en die rust ook uitstraalt. Honden voelen dat aan. De meeste honden zijn wel braaf, hoor. Wel vooral als hun baasje er niet bij is. Het zijn de schoothondjes die vaak het moeilijkst doen. Dan moet je streng zijn. Achteraf krijgen ze allemaal een beloning. Ze weten al goed waar de kast met de koekjes is.’ (lacht)
Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
uit: sjoenke oktober 2023
