Lissa Kinnaer

Jij werkt sinds 2011 voor Kunstenpunt. Wat is de missie van die organisatie?

Lissa Kinnaer: ‘Wij zijn een steunpunt voor zowel beeldende kunsten, podiumkunsten als klassieke muziek. Voor al wie in die disciplines werkt, willen wij een steunpilaar zijn. Je kunt bij ons terecht voor verschillende vormen van ondersteuning. Bijvoorbeeld advies over het aanvragen van subsidies, het professionaliseren van artistieke activiteiten of het opbouwen van een internationaal netwerk.’

Wat geeft jou het meest voldoening in die rol?

‘Als jong meisje droomde ik ervan om in de cultuursector te werken. In de kranten waarop mijn ouders geabonneerd waren, las ik altijd eerst de cultuurpagina’s. Waarom het culturele leven mij zo vroeg aansprak? Volgens mij heeft dat te maken met de kracht van kunst. Ik herinner me nog levendig hoe ik die kracht ervaarde, op mijn 16e, tijdens een voorstelling van het dansgezelschap Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker. Toen stelde ik vast hoe kunst de realiteit kan overstijgen. Je naar andere oorden kan brengen. Tijdens die dansvoorstelling voelde het haast alsof ik zelf aan het dansen was. Ik voelde me heel erg verbonden met de dansers. Het was een zalig gevoel om me verbonden te voelen met een groter geheel.’

‘Kunst voedt ons als mens en is dus levensnoodzakelijk. Dat ik er via mijn werk kan toe bijdragen dat kunstenaars hun ding kunnen doen en via hun artistieke creaties mensen bereiken, vind ik een heerlijke gedachte.’

De voorbije 20 jaar deed jij verschillende dingen in de culturele sector. Zo werkte je mee aan de biënnale van Lubumbashi. Hoe was die ervaring?

‘Ik werkte op vrijwillige basis mee. Een goede vriendin van me was curator van die expo. Het was een bijzondere ervaring. Er ging zo veel enthousiasme en krachtige energie uit van de kunstenaars en organisatoren. Het event was een prachtig voorbeeld van hoe je door mensen van allerlei culturen samen te brengen iets heel waardevols kunt creëren. Die meerstemmigheid zie ik als een grote meerwaarde. Niet alleen voor culturele projecten, maar ook voor onze samenleving in het algemeen. Ik hou van het idee dat twee of meerdere werelden kunnen samensmelten. De gelaagdheid die je dan krijgt, verrijkt je realiteit. Ik kom zelf uit een gezin waarin ik in beide talen opgevoed werd. Mijn vader was Franstalig, mijn moeder Nederlandstalig. Ik ging naar een Franstalige school en universiteit en studeerde Germaanse talen. Precies omdat ik dat andere deel van mijn identiteit nog beter wilde leren kennen. Na mijn studies heb ik veel gereisd. De combinatie van die ervaringen maakt dat ik mij het best voel in een omgeving waar je zowel Engels, Nederlands als Frans kunt spreken.’

Welk land heeft op jou een sterke indruk gemaakt?

‘Dat zijn er veel. Japan heb ik drie keer bezocht. Hun gevoel voor esthetiek is boeiend. Je vindt dat onder meer terug in ikebana, een minimalistische manier van bloemschikken. Typisch aan hun cultuur is de enorme toewijding en discipline waarmee ze de dingen doen. Het viel me ook op hoe rustig de sfeer in Tokio is. Het is een immense stad van zo’n 14.000.000 inwoners en toch ervaar je veel minder drukte dan in Brussel. Het kan haast niet anders dan dat dit met hun beheerste houding en gedisciplineerde mindset te maken heeft.’

Hoe ben jij in Linkebeek beland?

‘In Linkebeek begon een nieuw hoofdstuk van mijn leven. Dat hoofdstuk is gelinkt aan mijn levenspartner Pierre Philippe Hofmann. Ik kende hem al jaren vanop afstand als kunstenaar. Maar in 2016 kruisten onze wegen en in 2018 besloten we samen te gaan wonen. Die stap betekende voor mij dat ik Brussel inruilde voor het huis waar Pierre Philippe al meerdere jaren in Linkebeek woonde. Het was het begin van een nieuw leven. In 2019 ben ik moeder geworden van ons zoontje Charlie. Hij gaat hier in Linkebeek naar school. Zijn komst maakt dat we nu ook een gezinsleven hebben. ’s Avonds probeer ik altijd tijd te maken om hem een verhaaltje in het Nederlands voor te lezen. Ik wil aan hem meegeven welke rijkdom gelaagdheid met zich meebrengt.’

Het klinkt alsof je leven in Linkebeek jou veranderd heeft.

‘Ik ben een eenvoudiger leven gaan leiden. Het voelt alsof er minder knoopjes in mezelf aanwezig zijn. Alsof ik meer tot de essentie van de dingen gekomen ben. Ik voel me meer verankerd en heb meer vrede met mezelf.’

Hoe voelt het om met een kunstenaar samen te leven?

‘Het doet me des te meer beseffen hoe moeilijk kunstenaars het hebben om hun weg in onze samenleving te vinden. Het overtuigt mij nog meer van de noodzaak van een organisatie als Kunstenpunt. En van het belang van fair practices in de artistieke sector.’

Wat bracht en houdt jullie samen?

‘Wij zijn complementair. Ik ben eerder rustig en dat is een pluspunt voor iemand zoals Pierre Philippe, die heel gevoelig is voor prikkels. Philippe brengt mij regelmatig uit mijn comfortzone, maar dat laat ik graag toe. Want soms is een beetje conflict nodig om de harmonie te herstellen.’

Hoe kijk jij naar de toekomst?

‘We leven in een tijd van grote veranderingen en bedreigingen. Dat was trouwens het thema van Artefact 2024, dat STUK in Leuven onlangs organiseerde. Het uitgangspunt van dat artistieke festival was: hoe kunnen wij ons staande houden in een verpletterend onrustige wereld? Het is een vraag die mij bezighoudt. Als vrouw, en ook als moeder. Tijdens het Artefact-festival zag ik een kortfilm van Beatrice Gibson die me ontzettend raakte. Daarin zie je haar al dansend uit de bol gaan met haar zoontje. Raakt dat niet de essentie van ons mens zijn? Dat we – niettegenstaande berichten van naderend onheil – de levensvreugde niet mogen vergeten door te geven aan de komende generatie? En dat we niet mogen vergeten te leven?’

Tekst: Nathalie Dirix
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke april 2024