Rudolf Hecke brengt Serge Gainsbourg tot leven

Vier boeken en nu een vijfde tournee rond Gainsbourg. Voor jou is Le Beau Serge blijkbaar een eindeloze bron aan inspiratie.

Rudolf Hecke: ‘Er is niemand die me in mijn leven zo veel richting heeft gegeven als Serge Gainsbourg. Nog elke dag leer ik van hem. Voor mij is het een zoektocht waar ik nooit klaar mee zal zijn.’

Hoe is die zoektocht gestart?

‘Ik kom uit een heel beschermd milieu. Als arbeiderszoon wilden mijn ouders absoluut dat ik zou gaan studeren, maar dat zinde me niet. Op een bepaald moment heb ik die studies gelaten voor wat ze waren en ben ik de wijde wereld ingetrokken om mijn artistieke ambities te kunnen botvieren. Ik ging op een piepklein kamertje wonen dat ik helemaal zwart schilderde. Later kwam ik te weten dat Gainsbourg ook in een volledig zwart huis leefde. Op een dag kocht ik zijn plaat Love on the beat en ik was betoverd. Gainsbourg greep me bij mijn nekvel en heeft me nooit meer losgelaten.’

Heb je hem ooit ontmoet?

‘In 1985, toen hij optrad in Vorst Nationaal, stond ik plots oog in oog met hem in de catacomben. Een lang gesprek was het niet en toch heeft het enorm veel indruk op mij gemaakt. Ik put daar nog altijd heel veel kracht uit. Ik heb voor mijn boeken over Gainsbourg de voorbije jaren met zowat iedereen gesproken die iets met hem te maken heeft gehad. Elk gesprek over hem was zo’n verrijkende ervaring. Gainsbourg heeft me nog nooit ontgoocheld.’

Een onbesproken figuur kan je hem niet bepaald noemen.

‘Zeker niet, en precies daarom wil ik hem niet verheerlijken. Hij heeft zowel het hoogste als het laagste in een mens geïncorporeerd. Hij was een geniale artiest en tegelijk een ordinaire verslaafde die de mensen rondom hem heel veel pijn heeft gedaan. Maar dat is de essentie van passie in mijn ogen. Pijn stond bij Gainsbourg altijd centraal. De pijn die hij berokkende, maar ook de pijn die hij zelf leed.’

Jij kon als eerste Vlaming ooit een bezoek brengen aan het huis van Serge Gainsbourg in Parijs. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?

‘Tijdens een van mijn voorstellingen rond Gainsbourg in Bierbeek bleken mensen uit zijn entourage in de zaal te zitten. Achteraf kwamen ze backstage en zeiden tegen me: ‘On a rien compris, mais Serge était là.’ Een mooier compliment kan je niet krijgen. De dag nadien kreeg ik telefoon van Gainsbourgs conciërge met de mededeling dat ik mocht langskomen in de Rue de Verneuil nummer 5bis in Parijs. En zo geschiedde.’ (lacht)

Het is inmiddels je vijfde muzikale voorstelling rond Gainsbourg. Zit er een rode draad in die reeks?

‘Ik vertel telkens verhalen over het turbulente leven van Gainsbourg en combineer dat met interpretaties van zijn songs door steengoede zangeressen en muzikanten. Gainsbourg hield van het feit dat mensen zijn songs brachten in hun eigen interpretatie. Zelf was hij zich zeer goed bewust van zijn beperkingen als zanger. Daarom vond hij het zo fijn dat andere mensen andere versies maakten van zijn liedjes. Hem imiteren is trouwens onbegonnen werk. Ik zou er in elk geval nooit aan durven te beginnen.’ (lacht)

Je koos in het verleden onder meer al voor Elsje Helewaut voor de vertolking van Gainsbourgs nummers. Dit keer is dat Clara Cleymans. Waarom viel de keuze op haar?

‘Mensen die een goede interpretatie van Gainsbourgs songs aankunnen, zijn niet dik bezaaid. Clara is de perfecte osmose van Jane Birkin en Brigitte Bardot. En Jo Mahieu voelt haar dan weer perfect aan als gitarist. Om Gainsbourg te zingen, heb je iemand nodig met een Lolitagehalte. Gainsbourg wilde eeuwig jong blijven en omringde zich daarom met jonge mensen. Met Clara Cleymans klopt het op alle vlakken: qua zang, qua looks én qua uitstraling. Dat merk ik ook aan de reacties van de mensen in de zaal.’

Stel dat je ooit moet kiezen tussen schrijven of muziek maken. Wat doe je dan?

‘Ik maak ongelofelijk graag muziek samen met anderen, maar mijn passie voor het schrijven is mogelijk nog groter. Ik heb intussen twee nieuwe boeken zo goed als klaar. En nee, ze gaan dit keer niet over Le Beau Serge. (lacht) Het grote voordeel van schrijven is dat je niet afhankelijk bent van anderen. Als je met muzikanten werkt, is het altijd zo’n verschrikkelijke puzzel om de agenda’s op elkaar afgestemd te krijgen. Als ik schrijf, moet ik alleen rekening houden met mijn eigen agenda. Heerlijk is dat.’

Tekst: Tina Deneyer
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke oktober 2023