‘We trekken er vaak op uit’

Ze zijn haast onafscheidelijk, de 97-jarige Aline Deneyer en de 66-jarige Yann Tonuang. Zowat een decennium geleden trok Yann bij Aline in en vandaag woont hij er nog altijd, tot tevredenheid van hen allebei. ‘Onze wegen hebben elkaar bij toeval gekruist’, vertelt Aline. Zij is al heel haar leven inwoner van Linkebeek. ‘Zo’n vijftien jaar geleden was Yann wat verderop in de straat mee een huis aan het renoveren. Ik had dat opgemerkt en had op dat moment iemand nodig om wat herstellingen in de kelder uit te voeren. Voor mij was dat onbegonnen werk, en mijn man was ziek. Ik heb Yann aangesproken en hij heeft ons een prijs gegeven. Hij heeft die klus tot een goed einde gebracht.’

Voor Aline waren het op dat moment zware tijden. ‘Mijn man leed aan multiple sclerose. Achttien jaar lang heb ik voor hem gezorgd. De zorg voor hem was zwaar. Kinderen hadden we niet, dus ik stond er vaak alleen voor. In 2012 is hij overleden. Nadien heb ik hier ruim drie jaar alleen gewoond. Heel aangenaam vond ik dat niet. Dat mijn zus niet veel later stierf, maakte het er allemaal niet gemakkelijker op.’ In die periode kwam Yann al af en toe over de vloer. ‘Eén keer per week kwam ik langs om te zien of ze het goed stelde. Ik kreeg een glas aangeboden, het was altijd gezellig. We konden het snel goed met elkaar vinden’, vertelt Yann. ‘Door het verlies van haar man en haar zus voelde ik dat ze mijn aanwezigheid zeer waardeerde. Ik heb haar gezegd dat ze me altijd mocht bellen als er iets was. Ik ben blij dat ze dat ook gedaan heeft.’

Blijven plakken

Zelf woonde Yann op dat moment in Sint-Genesius-Rode. Aline bood Yann een kamer in haar huis aan. ‘Het idee was dat dat tijdelijk voor een drietal maanden zou zijn. Maar hij is blijven plakken, en ik vind dat helemaal niet erg’, lacht Aline. ‘Yann zorgt goed voor mij.
Hij voert allerlei werken uit in het huis. Hij heeft al heel wat vernieuwd. Het dak, de badkamer, de elektriciteit. De boodschappen doet hij ook. En ’s avonds maakt hij eten. Voor het snijden van de groenten en de aardappelen schakelt hij mij in, maar hij doet toch het meeste hoor.’ Voor Yann lijkt niets te veel. ‘Ik maak graag eten voor ons klaar. Sinds ik kook, eet Aline gezonder. Voor ik in beeld was, was het altijd de typisch Belgische keuken, met veel boter. Mijn gerechten zijn iets gevarieerder. Zelf ben ik van Aziatische afkomst, dus af en toe staat er rijst op het menu. Sinds ik hier de kok ben, is ze al zeven à acht kilogram vermagerd. Maar dat komt dus niet omdat ik haar te weinig eten zou geven.’ (lacht)

Geregeld trekken Yann en Aline erop uit. ‘Yann heeft een scooter en dan zit ik achterop bij hem. Ik heb geen schrik om met hem mee te rijden. Na de Tweede Wereldoorlog hebben mijn man en ik een motor gekocht om daarmee naar het zuiden te trekken. Ik ben dus wel wat gewoon, al was het lang geleden. Waar we dan naartoe trekken? Dat hangt ervan af. Dat kan de Moelie zijn, maar evenzeer een restaurant in Waterloo of een café op de Grote Markt in Brussel. Dat is allemaal zo ver niet.’

Grenzeloze vriendschap

Niet zelden steken Yann en Aline de landsgrenzen over. ‘Ik ga graag op reis en Aline gaat graag mee. Ze is gemakkelijk op dat vlak. Binnen Europa ga ik eigenlijk zelden tot nooit zonder haar weg. Waar we dan zoal naartoe gaan? Naar Bretagne, Marseille, Tenerife ... Ik ben een fervente surfer en de golven zijn daar vaak ideaal. Voor Aline zit surfen er niet echt in, maar zij zit dan op een terrasje of op het strand. Al blijft Aline zeker niet altijd aan de kant hoor. Op 88-jarige leeftijd hing ze in de Vogezen nog aan een anderhalve kilometer lange zipline (katrol aan kabel op hoogte tussen twee punten) te bengelen. Ik kan je verzekeren dat heel wat mensen grote ogen trokken. Aline is ook al mee gaan skiën. Weliswaar met de nodige hulp en niet alleen en op twee latten, maar toch. Op 2.500 meter hoogte heb ik weinig andere mensen van haar leeftijd gezien. Ik denk wel dat Aline het leuk vindt dat ze nog zo veel kan ontdekken en meemaken. Sommige oudjes kwijnen weg, terwijl Aline nog heel wat meemaakt. Dat maakt haar gelukkig, denk ik.’ Daar is Aline het mee eens. ‘In al die jaren dat ik voor mijn man heb moeten zorgen, konden we natuurlijk nooit op vakantie. Dat ging niet. Enkel op dinsdag had ik wat tijd voor mezelf, want dan moest hij altijd naar het ziekenhuis voor onderzoeken en behandelingen. Op die momenten ging ik shoppen of een pateeke eten met een vriendin. Maar dat was het dan ook. Ik geniet echt van al die reizen nu.’

Eén of twee keer per jaar maakt Yann een verre reis, alleen. Maar dat betekent niet dat hij Aline dan aan haar lot overlaat. ‘Ik ga soms naar Vietnam, mijn land van herkomst. Maar ook naar Thailand, Kenia … Dat is lang vliegen, te lang voor Aline. Ze blijft dan thuis, maar ik zorg ervoor dat ze er niet alleen voor staat. Ik heb een klein team dat voor haar klaar staat. Met daarbij enkele ex-collega’s en buren. En enkele avonden per week wordt er eten aan huis geleverd. Aline is als een mama voor mij, ik wil dat ze het goed heeft. Ik wil niet dat haar iets overkomt. We zijn goede vrienden. Aline heeft nog veel pit en levenslust. We lachen vaak samen, en we zijn alle twee gemakkelijk. Al betekent dat niet dat het soms niet botst. Dat gebeurt in de beste huishoudens.’ De niet-alledaagse vriendschap tussen Aline en Yann zorgt her en der voor verbaasde blikken en geroddel, zeggen ze. ‘We zien sommige mensen kijken. Soms denken de mensen dat Yann mijn geadopteerde zoon is’, vertelt Aline. ‘Of dat hij een jongere man is die van mij profiteert. Dat is allerminst het geval. Ach, dat trekken we ons allemaal niet aan. We kunnen daar wel om lachen’, zegt Aline. ‘Wij weten hoe de vork in de steel zit, dat is het belangrijkste. Hij slaapt boven, ik slaap beneden. We hebben respect voor elkaars privacy.

Parachutespringen

Het ietwat ongewone maar zeer aandoenlijke verhaal van Aline en Yann is zeker nog niet ten einde. Yann heeft nog veel plannen. ‘Ik doe af en toe aan parachutespringen. Ik zou dat graag eens met Aline doen, ik krijg haar wel overtuigd’, lacht Yann. Momenteel is Aline, zowel letterlijk als figuurlijk, nog niet aan boord. ‘Ik ben bang van hoogtes. Nee, dat zie ik mij echt niet doen, zo uit een vliegtuig springen. Ik zou te veel schrik hebben.’ Aan haar gezondheid zal het alvast niet liggen. ‘Weet je dat Aline geen enkel medicijn moet nemen? Dat is toch ongezien voor iemand van haar leeftijd?’, geeft Yann aan. Aline bevestigt: ‘Ik ben nog goed ter been, ik doe een deel van mijn huishouden zelf en ik voel me prima. Mijn geheim? Geen idee. Vroeger dronk ik iedere dag een glaasje wijn. Maar sinds Yann er is, is dat fel geminderd.’ (lacht)

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke april 2025