Landbouwer Pierre Berghmans (82) vond in kleinzoon Kevin de ideale opvolger

Pierre Berghmans is officieel al even landbouwer af. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook al heeft hij met kleinzoon Kevin Vanderperre een betrouwbare opvolger, toch is Pierre nog geregeld zelf druk in de weer op de Linkebeekse velden. Niet geheel onbegrijpelijk, want de boerenstiel kreeg hij met de paplepel ingegeven. ‘Ik heb nooit iets anders gezien. Mijn ouders hadden een boerderij, en als jong mannetje hielp ik al graag mee’, vertelt Pierre. ‘Op mijn vijftiende was het aan mij om de boerderij voort te zetten. Mijn vader had een hartinfarct gekregen en mijn moeder kon al het werk logischerwijs niet alleen aan. Ik ben daardoor zelfs niet naar het leger gegaan.’

Lange Haagstraat

Zijn boerderij met woonhuis in de Lange Haagstraat is Pierre zijn thuis, al heel zijn leven lang. ‘Ik woonde er samen met mijn ouders en zussen. Halfweg de twintig heb ik mijn vrouw Marie-Julienne leren kennen, zij was toen 21 jaar. Haar ouders hadden een boerderij in Beersel, ze wist dus hoe de landbouwwereld in elkaar stak. Ze is bij mij in Linkebeek komen wonen. Van de schuur hier hebben we een tweede woning gemaakt waar mijn ouders zijn ingetrokken. Doorheen de jaren is hier wel wat veranderd. Op de plek van de loods stonden vroeger stallen.’

Met zijn Marie-Julienne vormde Pierre een gouden tandem, en ze kregen twee prachtige dochters. Maar het lot was hen niet gunstig gezind. ‘Bij Marie Julienne werd MS vastgesteld, ze was toen amper 52 jaar. Een jaar na de diagnose zat ze in een rolstoel. Ze kon niets meer. We hebben toen, met pijn in het hart, de dieren verkocht. Al die jaren had zij zich vooral met de dieren beziggehouden. Ik kon het er niet meer bijnemen, er was zo al werk genoeg. Later kreeg Marie-Julienne ook nog leukemie. Op 69-jarige leeftijd is ze overleden. Al die tijd is ze bij mij gebleven en heb ik voor haar gezorgd.’ De laatste jaren sukkelt Pierre ook met zijn gezondheid. ‘Ik ben een tijd echt slecht geweest, maar in het ziekenhuis vonden ze maar niet wat er aan de hand was. Het bleek uiteindelijk beenmergkanker. Niet meer te genezen, maar ik krijg wel de nodige behandelingen om de ziekte af te remmen en alles draaglijker te maken.’ Zijn ziekte en leeftijd houden Pierre toch niet tegen om nog een handje toe te steken. ‘In de drukkere perioden bewijs ik graag nog mijn diensten. Dan ga ik bijvoorbeeld samen met mijn kleinzoon Kevin aardappelen rooien. Na al die jaren doe ik dat nog altijd graag. Hier thuis alleen wat in de zetel zitten, dat is niets voor mij. Dat heb ik ook nooit gedaan. De ochtend na zo’n dagje op het veld, voel ik wel aan mijn lijf dat ik bezig ben geweest. Dan geraak ik niet altijd even vlot uit bed.’

Tweede thuis

Dat kleinzoon Kevin in zijn voetsporen treedt, doet Pierre zichtbaar deugd. ‘Mijn dochter Christine, Kevins mama, hielp vroeger vaak mee op de boerderij. Ze reed zo graag rond met de tractor. Zij is getrouwd met een landbouwer uit Leerbeek bij Gooik. Niet heel veel later was Kevin daar. We hebben hem nooit gepusht, maar het boerenleven beviel hem. Van jongs af was hij vaak hier op het erf, en soms ging hij met mij mee richting de velden. Ik heb alle vertrouwen in hem. Het woonhuis en de hangar in Linkebeek blijven in mijn handen, maar de pacht van de gronden is wel al doorgegeven. Weet je, ik herken veel van Kevin in mijzelf. Hij is ook een harde werker.’

Zelf had Kevin ook snel door dat hij landbouwer wilde worden. ‘Als kind was de boerderij in Linkebeek mijn tweede thuis. Mijn mama werkte vlakbij en zette me hier dan af. Mijn vader had ook een landbouwbedrijf, dus je kan wel zeggen dat ik ermee opgegroeid ben. Op mijn veertiende reed ik al rond met de tractor. Toen wist ik al dat ik landbouwer zou worden. Vorig jaar heb ik de gronden in Linkebeek, goed voor zowat 55 à 60 hectare, overgenomen. Op de velden telen we onder meer aardappelen, suikerbieten, maïs en tarwe. En af en toe komt mijn grootvader me nog meehelpen. Gezien de omstandigheden gaat dat de ene dag al beter dan de andere. Maar ik heb hem er graag bij. Je kan hem dat ook niet afnemen.’

Naar Linkebeek verhuizen zit er voor Kevin niet in. ‘Mijn toekomst ligt toch vooral in Gooik. Maar ik kom nog vaak in Linkebeek. Het is een dik half uur rijden, dat valt nog mee. Al is het door de smalle baantjes en de vele geparkeerde wagens niet altijd gemakkelijk om tot aan de velden te geraken.’ Dat was vroeger wel anders volgens Pierre. Doorheen de jaren zag hij zowel Linkebeek als de boerenstiel veranderen. ‘Zoals overal waren er in Linkebeek toen meer velden en minder huizen. Aan de spoorwegbrug kon je nog een half uur voetballen zonder dat er een auto voorbij reed. En met de koeien gingen we gewoon de straat op. Dat is nu ondenkbaar’, vertelt Pierre. ‘Ook de landbouwstiel is sterk veranderd. Als ik nu pas begon te boeren, dan zou ik het niet kunnen. Al die machines zijn computergestuurd. Vroeger hing je gewoon een ploeg achter je tractor en je was vertrokken. Ook de wetgeving is veel strenger. Gewoon mest op het land gooien zoals ik destijds deed, dat mag niet meer. De huidige generatie landbouwers heeft het niet gemakkelijker dan wij destijds. Lang geleden kon je rondkomen met een dozijn koeien en enkele hectaren grond. De landbouwers van vandaag moeten veel meer grond bewerken. Hoe je het ook draait of keert, als boer zijn het vaak lange dagen met hard werk. Ik stond altijd op tussen 5 en 6 uur, en tijdens de drukke perioden waren er nachten waarin ik amper sliep. Op reis gaan zat er bijna nooit in, zeker niet toen we nog dieren hadden. Dat heeft mij nooit gestoord. Je moet het gewoon graag doen, en dat was én is nog altijd het geval voor mij.’

Toch heeft Pierre meer vrije tijd dan vroeger. ‘Na het ingaan van mijn pensioen ben ik beginnen te kaarten. Dat was vroeger vooral bij Yvonne in het café in de Brouwerijstraat. Hier in de buurt zijn er niet meer zo veel kaarttoernooien, dus begeef ik me nu richting het Pajottenland. Elke vrijdag in de winterperiode speel ik daar, vooral met andere boeren. Best gezellig, die avonden. Daarnaast hou ik me nog bezig met mijn oldtimertractoren. Een zevental heb ik er. Ik herstel ze en af en toe rijd ik er mee rond, samen met een kozijn. Onderweg stoppen we dan om een hapje te eten of iets te drinken. Ik heb zo nog mijn bezigheden.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: sjoenke december 2024